Het woord fotografie is afkomstig van het Griekse phōs, dat licht betekent, gecombineerd met het Griekse gráphein, dat schrijven betekent. Er wordt dus letterlijk licht geschreven op een materiaal. De ontwikkeling van fotografie was afhankelijk van een aantal technische uitvindingen. Al in de oudheid wist men door een klein kijkgaatje te maken in een doos een projectie te genereren. Dat was de eerste stap. Een andere belangrijke ontdekking deed Wilhelm Homberg in 1694: hij kwam erachter dat licht sommige stoffen donkerder maakt (het photochemisch effect).
Al in de achttiende eeuw schreef de Franse auteur Tiphaigne de la Roche een boek getiteld “Giphantie”. Hierin beschrijft hij een mogelijke toekomstige toepassing die te interpreteren valt als fotografie. De fantasie werd werkelijkheid in 1826 toen Joseph Niépce de eerste foto maakte die niet binnen een mum van tijd weer van het filmmateriaal verdween. Hij maakte zijn foto’s op gepolijste tinnen borden bedekt met een afgeleide van aardolie (genaamd Bitumen), die hij vervolgens oplostte in wit petroleum. Bitumen heeft de neiging te verharden bij blootstelling aan licht.
Het niet-geharde overblijfsel kon worden weggespoeld. Na het polijsten van de metalen plaat bleef er een positief beeld over met lichte regio’s van gehard bitumen en donkere regio’s van de tinnen plaat. Er waren zo'n acht uren van blootstelling aan licht nodig voor deze foto. Later ging Niépce aan de slag met zilvernitraat (AgNO3), dat donker wordt bij blootstelling aan licht. Niépce stierf in 1833, maar zijn ontdekkingen werden verder uitgewerkt. Een reeks van nieuwe bevindingen volgden elkaar op, gedaan door uitvinders wereldwijd. De fotografie maakte uiteindelijk ook het opnemen van filmbeelden mogelijk. We kunnen de foto van Niépce dus beschouwen als een eerste stap naar het moderne tijdperk, waarin film- en fotobeelden bepalend zijn voor het dagelijkse leven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten